Пад вечар ляснік выйшаў на вялікую паляну ся род лесу і спыніўся.
Агдедзеўшыся, зразумеў: міну лай ноччу ў авёс наведваўся мядзведзь.
Ласі, алені і дзікі, калі натрапяць на палетак аўса, ядуць яго
стоячы. А вось мядзведзь ласуецца інакш. Заходзіць ён у авёс, садзіцца,
пярэднімі лапамі пры хінае да сябе сцяблы і абшморгвае мяцёлкі з са
лодкімі зярнятамі. Паабрывае мяцёлкі вакол сябе і далей сунецца,
пакідаючы за сабой шырокую паласу.
Падзівіўся ляснік на мядзведзеву работу і пай шоў дадому. Ідучы, не
заўважыў, як падышоў да драўлянага мастка цераз невялікую лясную рачул
ку. Ужо ступіў адной нагой на масток і тут не ўба чыў, а хутчэй адчуў,
што на другім баку мастка нехта стаіць. Глянуў наперад — і валасы
паднялі ся: за пяць крокаў ад яго стаяў на задніх лапах вялізны буры
мядзведзь.
Лесніка ад гэтай нечаканай сустрэчы нібы пара лізавала: ён не мог ні крыкнуць, ні варухнуцца.
На мядзведзя таксама нешта найшло. Ён стаяў нерухома, як вялізны
пень, і пільна глядзеў на ча лавека. Потым варухнуўся, апусціў пярэднія
лапы, саступіў з дарогі. (162)
Паводле 3. Бяспалага
|